Climax (2018)

Yapımı: 2018 - Fransa

Tür: Gerilim, Müzikal
Süre: 95 Dakika
Yönetmen: Gaspar Noé
Oyuncular: Sofia Boutella, Romain Guillermic, Souheila Yacoub, Kiddy Smile
Senaryo: Gaspar Noé
Not: ★★★★

Climax, bir grup dansçının bilmeden LSD'li sangria içmeleri ve değişmelerini anlatıyor. Filmin premise'i bu kadar basit ve zaten birçoğumuzun da büyük ihtimalle bir yerlerde okuduğu gibi 5 sayfalık bir senaryodan ibaret. Climax'i izlemeden önce tam olarak ne beklemem gerektiğini bilmiyordum. Filmi izlerken de sevip sevmemem gerektiğinden emin olamadım aslında. Ama film bittiğinde salondan tuhaf bir doyumla ayrıldım.

Filmle ilgili söylenecek birçok şey var. Birçoğu da film daha Cannes'da gösterilirken duymaya başladığım şeylerdi. Karakter tanıtımına yeteri kadar vakit ayırılmaması veya filmin politik, sosyolojik söylemlerinin çok göze parmak durması. Ama bunları tekrarlamak niyetinde değilim. Gaspar Noé, sizi tamamen bir deneyimin içine çekmek istiyor. Açılışın ardından uzun planlarıyla, takipleriyle bu kabusun bir parçası olmanızı talep ediyor. Ve bir kez içine girdiğinizde bu cehennemin içine yedirilmeye çalışılan herhangi bir söylemin hiçbir anlamı olmuyor. Bu film tam olarak "style over substance" diyebileceğimiz bir film. Ben de zaten kısır geçen bir sinema yılı içerisinde böyle bir deneyimin içine girebilme imkanını bulmuşken Noé'nin şatafatıyla, gövde gösteriyle gözümü boyamasına seve seve izin verdim aslında. Böylece Climax tatmin edici bir sinema deneyimine dönüştü.

Aslında film baştan sona sinemanın temel yapısını ve enstrümanlarını iyice tanıyıp onları altüst etmesi ve dalga geçmesiyle beni heyecanlandırdı. Açılış sahnesinden itibaren self-reflexive oluşuyla, geleneksel film yapısını bozup onunla alay etmesiyle Noé sizi bir film izlemeye değil, bu tripi paylaşmaya davet ettiğini söylüyor.

Çaprıcı kırmızı, mavi, yeşillerle salonundan odasına, koridorlarına savrulduğumuz mekanın içinde uyuşturucunun etkisiyle zihinsel engelleri ve baskılanmaları kalkmış karakterlerin ilkele dönüşünü gözlemlerken bu deneyim sayesinde medeniliğin nasıl bir illüzyon olabildiğinin altını çizmeye çalışıyor Noé. Bu sefer filmografisinden alışık olduğumuz kadar sert bir yolla yapmıyor bunları.

Filmin açılışında etrafı VHS kasetler ve kitaplarla çevrili bir televizyon ekranından tecrübelerini gözlemleyeceğimiz karakterlerin kendilerini tanıtışını izliyoruz. Burada Noé esin kaynaklarını (Argento, Bunuel gibi) açıkça ilan ediyor en baştan. Noé'nin filmin başından beri yaptığı "bir Gaspar Noé filmi izliyorsun" vurgusu başta can sıkıcı olsa da film bunu aşıp seyirciyi içine alan interaktif bir kabusa dönüşüyor. Filmin az kurgulanmış, koreografisiz ve doğaçlama oluşu filmi izlerken kendini hissettiriyor ve adeta, size sunulmuş, her yönüyle tasarlanmış bir filmi izlemek yerine yönetmenle birlikte nereye gittiğinizi bilmeden bu cehenneme dalıvermiş buluyorsunuz kendinizi.