Çok uzun zamandır bu yazıyı yazma niyetindeydim. Beni tanıyan, çeşitli sosyal mecralardan takipte olan veya şans eseri bloguma ulaşmış olan, herkes sinemaya ilgimi ve tutkumu bilir sanıyorum. Bu tutku bana okuduğum mühendislik bölümünü bile bıraktırdı ki o apayrı bir hikaye. Sinemaya duyduğum kuvvetli saplantının 12-13 senelik bir mazisi var ve bu saplantı bir türlü yakamı bırakmıyor.
Bu yazıda sinema tutkumdan veya eğitim hayatımın gidişatımdan ziyade özellikle bahsetmek istediğim bir konu var. Hayali, film yapmak olan bir genç olarak-ki böyle bir sürü genç var-ben de bir yerden başlamanın gerekliliğini hissettim. Bu, eyleme geçmeye yönelik açlık bana bir kısa film yaptırttı. 2013 Nisan'ının sonlarıydı. Bahçeşehir Üniversitesi'nin "Kısa Kes" isminde, lise ve üniversite düzeyindeki gençlerin kısa filmlerini kabul eden bir yarışma düzenliyordu. Artık bir şey yapmanın zamanı geldi demiştim kendi kendime. Bu dönem kısa bir sürede hikayeyi, senaryoyu ve oyuncuları buldum ve bir günde kısa filmimi çektim. Yekta Kopan'ın bir öyküsünden uyarlanan filmin adı da hikayenin başındaki çok özel cümlenin özetiydi: Anadilim Sensizlik.
